مۇشۇنداق بىر زاماندا ھەر ئۇچرىغان بىلىمنى ئىستىمال قىلىش ھەم ئىسراپچىلىق ھەم ئۆزىگە قىلىغان زۇلۇمدۇر. ئەڭ مۇھىمى ھاياتنىڭ نىشانىدىن چەتنەپ كېتىش ھېسابلىنىدۇ. چۈنكى ھاياتنىڭ مەقسىتى ئانلىق ئىستېمالدىن كېلىپ چىققان ۋە زاۋالغا تولغان لەززەت ئەمەس، بەلكى قانائەتتىن شەكىللەنگەن سائادەتتۇر. قانائەتنىڭ بىلىم بىلەن بولغان مۇناسىۋىتىنىڭ كۈندىن- كۈنگە ئۇزاقلىشىپ كېتىۋاتقان بىر مۇھىتتا، جاھالەتنى بەزىدە سائادەتكە ئېلىپ بارالايدۇ، دېسەك بەك خاتالاشقان بولمايمىز دەپ قارايمەن.